కాల మహిమ

వన్నెలు చిమ్మే సీతాకోక చిలుక

మసకబారి నేలమీద పడిఉంది
నిర్జీవంగా...

రంగులొలికే ఇంద్రధనుస్సు

ఆకాశంలో అలుముకు పోయింది
ఆనవాళ్ళు లేకుండా...

గిర్రున తిరిగే రంగుల రాట్నం

నిశ్శబ్దంగా నేలకొరిగింది
శిథిలమై..ఛిద్రమై...

రోజూ కిటకిటలాడిన గుడి

వెలవెల పోయింది
భక్తుల అలికిడిలేక...

నిత్యం కళకళలాడిన ఇల్లు

పాడుబడిపోయింది
మనిషి జాడలేక...

జీవితమూ అంతే-

వెలుగు జిలుగుల్లో
తళతళ మెరుస్తుంది..
చేయిజారితే నిస్తేజంగా మారుతుంది-

వెలిసిన వర్ణాల్లో వెతికితే

దొరికేది అంధకారమే...
వొలికిన కన్నీళ్లను దోసిటపడితే
మిగిలేది అంతులేని ఆవేదనే!!!