విసిగి వేసారి
దానికి దూరంగా
సుదూరంగా వెళ్లాలని
తలుపులు బిగించుకొని
కళ్లు మూసుకొని
నా గదిలో ఒంటరిగా కూర్చున్నా...
నా కళ్ల ముందు
ఏవో దృశ్యాలు...
ముందు అస్పష్టంగా
ఆ తరువాత చాలా స్పష్టంగా -
అప్పుడే పుట్టిన పసికందును
గుడిమెట్లమీద వదల్లేక వదల్లేక వదిలేసి
ఏడుస్తూ వెళుతున్న
ఓ తల్లి దృశ్యం -
తైల సంస్కారం లేని జుట్టుతో
చిరిగిన బట్టలతో
దుమ్మూ ధూళీ పట్టిన ముఖాలతో
నాలుగు రోడ్ల కూడలిలో
భిక్షమెత్తుకుంటున్న
చిన్నారి బాలల దృశ్యం -
జీవితం మీద ఆశ అడుగంటి
నిస్తేజమైన కళ్లతో
ప్రాణమున్న కళేబరాల్లా
ఎవరికోసమో ఎదురు చూస్తూ
బ్రతుకు ఈడుస్తున్న ముసలివాళ్ల దృశ్యం -
చప్పున కళ్లు తెరిచా
ఒక్క ఉదుటున ఇంటినుంచి బయట పడ్డా
ఇప్పుడు నాకు
జీవితం యాంత్రికం అనిపించడం లేదు
ఎందుకంటే...నాకు తెలుసు -
నేను చేయవలసిన పనులు చాలా ఉన్నాయని!!
No comments:
Post a Comment