11 April 2011

ఒంటరితనం లోతుల్లో...

యాంత్రిక జీవనంతో
విసిగి వేసారి
దానికి దూరంగా
సుదూరంగా వెళ్లాలని
తలుపులు బిగించుకొని

కళ్లు మూసుకొని
నా గదిలో ఒంటరిగా కూర్చున్నా...
   నా కళ్ల ముందు
   ఏవో దృశ్యాలు...
   ముందు అస్పష్టంగా
   ఆ తరువాత చాలా స్పష్టంగా -
అప్పుడే పుట్టిన పసికందును
గుడిమెట్లమీద వదల్లేక వదల్లేక వదిలేసి

ఏడుస్తూ వెళుతున్న
ఓ తల్లి దృశ్యం -
   తైల సంస్కారం లేని జుట్టుతో
   చిరిగిన బట్టలతో
   దుమ్మూ ధూళీ పట్టిన ముఖాలతో
   నాలుగు రోడ్ల కూడలిలో
   భిక్షమెత్తుకుంటున్న
   చిన్నారి బాలల దృశ్యం -
జీవితం మీద ఆశ అడుగంటి
నిస్తేజమైన కళ్లతో
ప్రాణమున్న కళేబరాల్లా
ఎవరికోసమో ఎదురు చూస్తూ
బ్రతుకు ఈడుస్తున్న ముసలివాళ్ల దృశ్యం -
   చప్పున కళ్లు తెరిచా
   ఒక్క ఉదుటున ఇంటినుంచి బయట పడ్డా
   ఇప్పుడు నాకు
   జీవితం యాంత్రికం అనిపించడం లేదు
   ఎందుకంటే...నాకు తెలుసు -
   నేను చేయవలసిన పనులు చాలా ఉన్నాయని!!

No comments:

Post a Comment