చిన్నప్పుడు ఎంత హాయిగా,
ఆనందంగా ఉండేది..!
ఎంచక్కా స్నేహితులతో
ఆడుకుంటూ పాడుకుంటూ...
ఎలాంటి చీకూ చింతా లేకుండా...
ఎటువంటి అరమరికలూ లేకుండా...
ఆ రోజులు మళ్లీ తిరిగొస్తే ఎంత బావుండు!
దేవుడా..! నేనేం పాపం చేశానని
నా బాల్యాన్ని నానుండి దూరం చేశావ్‌?
నా బాల్యాన్ని నాకు తిరిగిచ్చెయ్‌!
గట్టిగా అరవాలనిపించిది -
అప్పుడు వినిపించిందొక అశరీర వాణి
పిచ్చివాడా... నీ బాల్యం నాదగ్గరెక్కడుంది?
అది నువ్వే ఎప్పుడో, ఎక్కడో పోగొట్టుకున్నావ్‌!
బాల్యంలోని అమాయకత్వం,
నిర్మలమైన మనసు,
మనిషికి కులం మతం కూడా ఉంటాయని
తెలియని వయసు...
అన్నీ పోగొట్టుకున్నది నువ్వు కాదా?
వాన నీటిలో వదిలిన కాగితప్పడవలు,
సంక్రాంతి పండక్కి ఎగరేసిన రంగురంగుల గాలిపటాలు,
పిల్లకాలువల్లో స్నేహితులంతా కలిసి వేసుకున్న ఈతలపోటీలు...
ఇవన్నీ మరచిపోయింది నువ్వే కదా!
నీ బాల్యం నువ్వే చేజార్చుకొని
ఎవరో లాక్కున్నట్టుగా
ఎందుకా ఏడుపులు...?
లాగి కొట్టినట్టనిపించింది
అవును...నిజమే కదూ...!
నా బాల్యం కనుమరుగవడాని కారణం నేనే
దాన్ని మళ్లీ పొందడం నాచేతుల్లోనే ఉంది
అవును -
ఇప్పుడు....
నాకెప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు
నా బాల్యంలోకి తొంగిచూడగలుగుతున్నాను!!
No comments:
Post a Comment